Endometriose en een kinderwens (deel 2)
WAARSCHUWING
Mijn blog wordt versterkt door sprekende foto’s die Thomas maakte. Dit kan misschien intens en confronterend zijn, gevoelige kijkers wil ik dus graag even waarschuwen.
Dit is deel 2, deel 1 kan je hier lezen, zo kan je een beetje volgen ;-)
Een voorbereiding van formaat
Om de operatie zo goed mogelijk te laten verlopen, was enige voorbereiding nodig. Een spuit waardoor ik in kunstmatige menopauze ging (met nodige vapeurs), voorbereidende gesprekken bij gynaecologen en darmspecialist, covid-test nummer 4, vermelden van alle allergieën die ik ontdekte na operatie 1 en een grondige darmreiniging.
Mijn weken werden lang beheerst met ritten naar dokter, apotheek en ziekenhuis. Daarnaast waren de zetel en mijn bed mijn beste vrienden. Plat liggen for the win!
Ik richt me graag even tot de lokale gemeentebesturen (Wichelen, Lede, Aalst, Hofstade):
“Ik weet jullie putten in het wegdek liggen. Ik kan ze perfect lokaliseren. Indien jullie ze willen vullen, stuur me gerust een berichtje.”
Want ja, elke put waarover je rijdt is afzien als je zoveel pijn hebt.
1 juli 2020 - Matching outfit met mijn ‘darmvoorbereidingsproductje’.
1 juli 2020 - Wanneer alles dat op je aanrecht te maken heeft met ziek zijn en je hond onbezorgd blijft.
ADVERTENTIE
Eens iets anders dan Rock Werchter
Op 3 juli werden de artiesten van Werchter die ik elk jaar zie, vervangen door artiesten in een groen kostuum. Tis eens wat anders ;-) Dr. Traen zou via robotchirurgie (één van zijn specialisaties) de operatie op zich nemen. Alle endometriosehaarden zouden weggehaald worden, cystes verwijderd worden en hij zou er alles aan doen om zoveel mogelijk te redden. Een zeer minuscuul werk, want als er een kleine deeltje endometriose vergeten wordt, dan is de kans op een nieuwe endometriosehaard zeer groot bij het stoppen van anticonceptie. Een operatie waarvan ik op voorhand dus niet wist wat er allemaal zou gebeuren, want pas tijdens deze operatie zouden ze echt kunnen zien waar het weefsel allemaal zat. De kans bestond eveneens dat ook mijn darm inwendig aangetast zou zijn door endometriose…
3 juli 2020 - Uit je bed springen om 5u ‘s ochtends omdat je ‘uitkijkt’ naar je operatie. Of nee, eerder naar pijnvrij zijn na 54 dagen en niet meer te hoeven leven als een pijnstillersverslaafde ;-)
3 juli 2020 - Je de dag ervoor mega grondig wassen, de ochtend zelf nog eens extreem goed wassen voor de operatie, maar na 5 min in het ziekenhuis al vuile voeten hebben van rond te lopen op de kamer… That’s me!
ADVERTENTIE
Wedstrijd met mezelf
Echt zenuwachtig was ik niet. Massa’s vertrouwen heb ik in mensen die hun job met overtuiging uitvoeren en me weten te overtuigen door hun manier van zijn en uitleggen. Dr. Traen had dus carte blanche ;-)
Robotchirurgie heeft heel wat voordelen: een kortere hospitalisatieduur, een sneller herstel, minder postoperatieve pijn en door het betere zicht is de operatie ook een stuk veiliger (minder kans om gevoelige delen te beschadigen).
Geweldig vond ik het om zelf de operatiekamer binnen te wandelen, de Da Vinci robot te bekijken en zelf op het bedje te gaan liggen. Het geklungel van een verpleegster die een slechte dag had, lachte ik weg. Ze lachte mee en zei dat ik bijzonder rustig was. Ik speurde het volledig operatiekwartier af met mijn wazige blik. Want helaas, lenzen mocht ik niet inhouden. De assistenten babbelden over de strenge profs die ze hebben op de unief. Ik kon nog net horen hoe mooi ze een bepaalde prof vonden… Toen kwam de wedstrijd met mezelf, hoe lang kan ik mijn ogen nog open houden en alles in de gaten houden terwijl ze me in slaap doen… Kunstmatig in slaap gaan vind ik een tof gevoel. Misschien wat raar, maar bij deze ken je ook mijn rare trekjes. Tintelingen en dan was ik weg…
Wakker worden is niet mijn favoriete deel. Klapperende tanden, pijn voelen, een dikke pamper tussen mijn benen, niet veel kunnen zeggen, rillen van de kou, niet willen toegeven dat je pijn hebt als ze vragen hoe het gaat… En dan het besef dat het precies niet niets was. Je lichaam niet kunnen bewegen en dan toch maar naar een extra pijnstiller vragen. Met een wazige blik ontwaakzaal rondspeuren en enkele intense gesprekken opvangen van dokters met patiënten. 1 gevoel: hier wil ik weg!
“Mevrouw, zie je het zitten om naar je kamer te gaan?”
”JA, graag!”
3 juli 2020 - Een mamaverpleegster hebben is GOUD waard!
Mijn beste vrienden tramadol, tradonal en paracetamol!
ZALIG! Verfrissing.
ADVERTENTIE
De wedstrijd zijn beloop laten
Een stevige klop op de deur en voor ik het wist stond de dokter aan mijn bed. Dr. Traen: “Een grote zak endometriose hebben we links uit je buikholte gehaald. Je linker eierstok en eileider waren niet meer te redden. Ook een deel van je buikvlies link hebben we moeten wegsnijden. De dikke darm werd losgemaakt en kon intact blijven. Daarnaast waren er nog endometriosehaarden achter de baarmoeder en op twee verschillende plaatsen rond de darmen. Deze hebben we allemaal weggehaald. Ook op de rechter eierstok werd een cyste verwijderd. Deze eierstok werkt nog goed, dus normaal is er geen probleem om zwanger te geraken. Je buik werd ook gespoeld. De operatie is vlot verlopen en als je wil mag je morgen naar huis.”
De operatie die een dikke 4 uur duurde was dus geslaagd.
Het enige dat ik toen kon denken was: “Yes, niets aan mijn darmen en yes, mijn rechter eierstok werkt en yes, er is nog hoop en yes, morgen naar huis en wanneer ga ik dan nu pijnvrij zijn?” Optimisme troef!
4 juli 2020 - Allemaal zoetjes bij elkaar! Mijnen BFF op mijn scherm en een tafeltje vol fruit!
Afzien! Braken, zweten, moe, pijn…
ADVERTENTIE
Mijn lijf nam het even over
De nacht van vrijdag op zaterdag was de hel. Hevige, stekende pijn, braken, ongelofelijk misselijk zijn… Willen overgeven maar niet kunnen omdat je al meer dan 36 uur niets gegeten hebt. Zweten, nog eens braken, bellen voor verpleegster, extra pijnstiller nemen en uiteindelijk een beetje slapen… Blij zijn dat je een blaassonde hebt, want rechtstaan was geen optie.
Het begin van enkele dagen serieus afzien, want dit ging nog even door. Een verblijf tijdens Corona in het ziekenhuis is eigenlijk zo slecht nog niet. Als je echt pijn hebt en ziek bent, dan is rusten het enige dat je wil. Thomas en mama (omdat ze in ziekenhuis werkt) kwamen enkel op bezoek en dat was meer dan voldoende. Want toen zij er waren merkte ik dat ik me zelfs forceerde om wakker te blijven.
Na 4 dagen kon ik uiteindelijk het ziekenhuis verlaten. Uitkijkend naar mijn eigen bed en vooral nog meer rust, want verpleegsters om de 5 voet in uw kamer is ook niet plezant als je wil slapen. Hoewel ze ALLEMAAL keilief waren voor mij. Dikke merci aan alle lieve verpleegsterhelden!
5 juli 2020 - Wanneer mode u echt geen zak kan schelen :-)
De laatste ‘2 over 6’ in het ziekenhuis
Goede vrienden weten hoe ze je kunnen doen lachen. Een levering lekker pannenkoeken tovert sowieso een smile op mijn gezicht!
ADVERTENTIE
Yes! Er is nog hoop…
In 2019 maakten Thomas en ik de grote beslissing om toch voor een kindje te gaan. Lang dachten we geen kindje te willen, maar uiteindelijk sloegen de twijfels toch toe. Waarom niet? We zouden starten (klinkt wat raar, ma bon) in maart 2020, gewoon omdat er dan rust zou zijn en dat dit de beste periode zou zijn om eraan te beginnen.
Hahahahaha… en toen zagen twee georganiseerde mensen hun planning letterlijk gans overboord gaan!
Tante Corona kwam langs. Ze haalde onze agenda met reportages voor 2020 zo goed als leeg en maakte ons allebei ziek. De onzekerheid sloeg toe. We maakten de beslissing het nog even uit te stellen totdat alles weer op zijn pootjes zou vallen. Want zonder inkomsten ‘een-mengeling-Thomas-&-Evelien’ op de wereld zetten, voelde niet ok.
Een dikke maand na tante Corona, kwam tante Endo (metriose). Zij zal vanaf nu hoofdzakelijk bepalen hoe het gaat. Zwanger worden kan nog, ook met 1 eierstok, maar het zal allemaal zeer gecontroleerd moeten gebeuren en de kans bestaat dat het niet van een leien dakje zal lopen. De hoop is er omdat mijn buik nu “endovrij” is, maar het blijft sowieso afwachten. Je vruchtbaarheid krijgt een serieuze deuk. Maandstonden krijgen is nu uit den boze, want dan zou alles weer geactiveerd kunnen worden. Momenteel zijn onze grote plannen op de lange baan geschoven want nu is gezond zijn, tante Corona & Endo uit ons leven bannen en mekaar overeind houden het belangrijkste. Want ja! Het weegt op ons. Het is niet niets. Maar we komen er wel door!
9 juli 2020 - Onze kleine baby Eos blijft voor altijd bij ons en is een grote troost! Dagelijks lag ik met mijn buik bloot en verzorgde Thomas mijn wondjes.
11 juli 2020 - Draadjes eruit maar alle wondjes stonden nog open… Genezen is mijn sterkste kant niet. Gelukkig geen ‘wiekverhaal’ deze keer.
9 juli 2020 - Dagen lag ik in bed, zat ik neer, deed ik niets. Een intens herstel. Maar zo blij met alle bezoekjes, boekjes, snoepjes, berichtjes…
11 juli 2020 - Is het al over?
ADVERTENTIE
Mijn buik lijkt wel op een luchtballon…
… ik wou dat hij niet prikken kon.
Ondertussen zijn we 6 weken na mijn tweede operatie. Mijn wondjes zijn goed genezen, de stekende en helse pijn is achter de rug, ik kan al iets van werk/huishouden doen en zelf eens uit mijn kot komen. Dus we zijn op de goede weg. Dagelijks heb ik wel nog buikpijn, alleen overheerst het mijn dagen niet meer. Hopelijk is dit pijn die nog van de operatie komt. In september mag ik op controle en hoop ik meer te weten of alle dingen die ik nu nog voel en heb ok zijn.
Onzekerheid blijft wel spelen… Twijfel sluipt ongewild in ons hoofd: “Is het wel nog een goed idee om voor een kindje te gaan? Zal het überhaupt nog lukken? Willen we een kind op deze rare wereld zetten? Hoelang gaat corona ons leven nog bepalen? Gaat de pijn echt weggaan?…”
Tijd brengt raad! En alles zal zichzelf wel uitwijzen!
Momenteel ben ik enorm blij dat ik, op het gemak, de draad weer kan opnemen met fotograferen. Want een maand tante Corona en 3 maand tante Endo op bezoek volstaat nu wel. Ik miste mijn werk zo hard, ik miste de mensen zo hard. Tijd om er opnieuw in te vliegen en mensen de mooiste herinneringen te bezorgen.
Afsluiten wil ik heel graag met het mooiste cadeau dat ik in deze KAK & PIJNLIJKE periode kreeg!
26 juli 2020 - Ik word meter van het kindje van Thomas zijn zus! :-) Uitkijken naar begin december!
Vragen?
Heb je vragen over mijn verhaal? Aarzel niet om me een berichtje te sturen. Deze blog schreef ik om de ziekte onder de aandacht te brengen en hopelijk daardoor veel leed te besparen bij koppels. Want ja, het is iets dat zowel mannen als vrouwen hun leven beheerst.
Zo ontzettend blij dat Thomas, deze periode in beeld bracht. Want elk moment in ons leven, of het nu positief of negatief is, verdient het om een herinnering te zijn.
Liefs Evelien!
Verdienen intense en soms lastige momenten fotoherinneringen?
Ja? Volgens ons ook. Klik even door of mail/bel ons met je persoonlijke vraag.
Lees meer
persoonlijke blogposts
Deel dit verhaal met je favoriete netwerk:
